Tijd voor een traditie
Onlangs hadden mijn partner en ik een etentje met een bevriend koppel in de binnenstad. Zakelijk zie ik de mannelijke wederhelft van dit koppel regelmatig. Privé maar doorgaans 1 keer per jaar. Rond de Feestdagen. Ik geloof, dat was de 6e keer. Een mooie traditie. En inmiddels ben ik gek op tradities. Vooral in dit jaargetijde. Van gourmetten met pakjesavond, films als Love Actually, Sisi of The Muppets Christmas Carol in pyama op de bank tijdens 1e Kerstdag tot en met tonijnsalade, oliebollen en bubbels met Oudjaar. Het zal wel zo’n leeftijdsdingetje zijn.
Het gesprek kwam al gauw op alle boeiende, uitdagende en mooie dingen die ons afgelopen jaar mochten overkomen. Boeiende opdrachten voor haar, uitdagende studie voor hem. En daarnaast natuurlijk dat mooie familie- en gezinsgeluk. Spontaan sprak ik de zin uit: ‘Ben benieuwd wat 2018 ons gaat brengen?”. Stilte. Nog meer stilte. “Ben benieuwd wat 2018 ons gaat brengen?’ herhaalde 1 van de tafelgenoten verbaast. Er komt jou niemand niks brengen, Jelle, je moet het er zelf naar maken en ophalen.”
Enkele dagen later mochten wij als bestuur samen met diverse vrijwillige gastvrouwen van Stichting Sinterklaas aan de Maas in 1 week maar liefst honderden speciale bezoekers ontvangen op de Pakjesboot 21 van onze Goedheiligman aan de Maasboulevard. Kindjes en hun ouders van het AZC Malberg & St. Pieter. Meer dan 7 groepen van de Tyltylschool de Maasgouw. De Batteraove & Tuttenbelle club van Stichting Jongerenwerk Pottenberg. De week ervoor zongen enkele cliënten van Martha Flora, verzorgingshuis voor dementerende ouderen, samen met Sinterklaas & Praatjespiet uit volle borst mee met Sinterklaasliedjes van vroeger.
En spontaan moest ik weer aan die ene zin denken ‘Er komt niemand je niks brengen, je moet het er zelf naar maken en ophalen’. Hoe verhouden zich deze woorden dan met deze bijzondere mensen? Komt ook hun niemand iets brengen? Zijn zij in staat om hun eigen kansen te maken? Zichzelf te voorzien in die soms zo kleine maar waardevolle geluksmomenten? Kunnen zij geluk en plezier zelfstandig afdwingen? Als dat zo was, dan was onze Stichting toch helemaal niet nodig. Dan waren al die mooie maar vooral talrijke stichtingen niet nodig.
Maar dat is dus niet zo. Wij zijn juist nodig. Wij zijn als mensen verplicht om iemand anders iets te brengen die hiertoe zelf niet in staat is. Door welke omstandigheden dan ook. Wat we hiermee ophalen is die glinstering in hun ogen, een schaterende lach uit hun mond en een spontane knuffel in het passeren van elkaar. Hun geluksmoment is ons geluksmoment!
Als we nu eens met elkaar afspreken dat we in 2018 starten met nog een traditie. Dat je rondkijkt in je omgeving en zoekt naar een plek waar je in welke vorm dan ook, klein of groot, geluk kunt brengen naar een ander. Sluit je aan bij 1 van de prachtige Stichtingen, wordt vrijwilliger of doe een donatie. Incidenteel of structureel, maakt niet uit. Maar doe het. Ik verzeker je, je wordt een rijker mens!
Ik wens je dan ook niet alleen een gelukkig en gezond, maar vooral een verrijkt 2018!