Slow down, brother…

Het is 7.30u en ik hoor mijn zoon Jean van 12 jaar zingen vanuit zijn slaapkamer “Slow down, brother, slow down, brother, if you can’t go on”. Douwe Bob vertegenwoordigd Nederland tijdens het EuroVisonSongFestival. Enerzijds heb ik er niks mee, anderzijds is het sinds een paar jaar een moeder-zoon traditie geworden dat we tijdens de finale met blocnote, pen en tapas ons nestelen op de bank om de cijfers te geven. Corny en fout maar ohhh zo gezellig.

Maar goed, ik hoor hem zingen en denk direct, de inmiddels verstreken bekende 100 dagen van de grote carrière move, de switch van vastigheid naar flexibiliteit, ‘zelfstandig ondernemerschap’ hebben blijkbaar niet zo’n grote impact op ons als gezin als dat ik had gedacht. Het inruilen van een stabiele en veilige omgeving voor een geheel nieuw domein en zelfs een nieuwe stad gaf me eerlijkheidshalve toegegeven, toch redelijk wat slapeloze nachten. Maar nu, hem aanhorend en zingend zich aankleden om naar school te gaan, bezorgt mij een glimlach en berustend gevoel aan de start van een mooie zonnige dag. Hij zit lekker in zijn vel!

De afgelopen 100 dagen heb ik alles behalve ‘ slow down’ momenten gehad of beter gezegd, voor mezelf bezorgd. Voor wie mij kent, kent mijn handicap: ik doe niks op een normaal tempo noch met een normal energylevel. Zo ben ik ook geen toerfietser of toerskier en als ik wandel, zit de tred er lekker in. Al jaren geleden heb ik thuis het ‘rondje huis’ geïntroduceerd, waarbij ik in een razend tempo 2 verdiepingen en 2 toiletten reinig…en echt schoon!
Kortom, ik doe mijn nickname “Snelle Jelle” absoluut eer aan.

Zo is het dan ook met mijn opdrachten als ZZP’er en al helemaal voor mijn opdracht in Heerlen als programma manager van de centrumorganisatie Heerlen Mijn Stad. Om heel eerlijk te zijn hier is mijn handicap hier een voordeel . Hier is juist die ‘geschwindigkeit’, die mate van passie en energie wenselijk en nodig om vuurtjes op te stoken, bij ondernemers, bij stakeholders bij iedereen. Hun vuurtje is er wel maar met wat aanwakkering komt het vreugdevuur pas echt los. In mijn eerste blog sprak ik al met respect over het DNA van de Heerlenaar, strijdlustig, veerkrachtig maar vooral betrokken. Ik heb het mogen ervaren en ik ervaar het nu iedere dag meer en meer en het maakt mij als ‘vreemdeling’ bijzonder trots op hun en Heerlen als stad. Ze zijn er allemaal van overtuigd dat samen de schouders eronder zetten, de juiste keuzes maken en vooral dan koers houden, die aantrekkelijke binnenstad vol van reuring, sfeer en beleving nu echt binnen handbereik ligt, misschien niet meteen dit jaar maar zeker richting de toekomst.

Hoezo ‘slow down, brother’, if you can’t go on? No way, het is nu opschakelen en doorpakken. Voor Heerlen, voor de regio en natuurlijk ook een beetje voor die Snelle Jelle 🙂