Jelle!
Wanneer is goed, goed genoeg? Wanneer kan iets beter?
Als er 1 gedachte is die mij de laatste tijd bezig hield, is het wel die ene: ‘wanneer is goed, goed genoeg en wanneer kan iets beter? Was 2016 goed of kon het beter?
Om heel erg eerlijk te zijn, heb ik de afgelopen periode mezelf maar zeker ook mijn omgeving stelselmatig bloot gesteld aan mijn bijna verslavend gedrag van ‘goed is niet goed genoeg’ en ben ik herhaaldelijk doorgeschoten in mijn fanatisme. Daarnaast en nagenoeg gelijktijdig heb ik aan bepaalde situaties in mijn omgeving minder tot niet genoeg aandacht geschonken. Met alle positieve maar, uiteraard, ook negatieve gevolgen van dien.
(~aan allen die bovenstaand direct herkennen en nu bij zich zelf denken ‘Ja Jelle, daar heb je gelijk in’…alvast….OPRECHTE EXCUSES EN SORRY ~)
Voor wie mij echt kent, kent mijn vaardigheden maar ook mijn valkuilen.
Wanneer is goed, goed genoeg? Wanneer kan iets beter?
In mijn vorige blog schreef ik over de komst van mijn eerste kleinkind, Loe, en dat toen hij kwam, ik ik werd. Dat Stef Bos ooit zei “tot je 40ste ben je bezig te worden wie je wilt zijn, en na je 40ste word je wie je echt bent”. Inmiddels maanden later, diverse highs and lows ervaren zowel privé als zakelijk, en dit nu zelf teruglezend, kom ik tot een schrikbarende gedachte: “ maar wat als dit is wie ik ben, dat goed nooit goed genoeg is en dat het altijd beter kan?”
Dat het altijd beter kan als het gaat om de opvoeding van de kinderen, relatie met je partner, het huishouden, een carrière, de rol als oma (!), je lichamelijke en geestelijke gesteldheid, eigen ontwikkeling en laten we vooral ons sociale leven niet vergeten, familie en vrienden?
(ff slikken, Jelle, ademen blijven, diep adem halen en uitblazen, nog een keer en nog een keer, denk aan de wijze woorden van je coach en je partner, maak het klein, neem afstand en breek het patroon)
We pakken hem even terug: Was 2016 goed of kon het beter? En terwijl ik dit typ, openbaart zich van zelf bij mij het antwoord. Kijk mee in mijn wereld de afgelopen 12 maanden en oordeel zelf… en ja het kan natuurlijk altijd beter in 2017, dan een nieuw jaar, nieuwe kansen, maar voor nu ligt er een vruchtbare basis met enorme potentie, zowel privé als zakelijk en is goed, goed genoeg!
En toen kwam jij en werd ik ik.
Voor wie mij kent, weet dat de afgelopen 8 maanden nogal turbulent en dynamisch waren. Het starten als zelfstandig ondernemer, het aannemen van een bijzondere edoch uitdagende opdracht als Centrummanager van de organisatie, Heerlen Mijn Stad, verkozen worden tot voorzitter van de Stichting Sinterklaas aan de Maas in Maastricht en dit alles in combinatie met een vrolijk gezin, mwahh, dat kan nogal veel van je vergen en schiet je nogal eens door, op z’n minst gezegd.
Toen ik daarbij ook nog eens het prachtige bericht kreeg dat ik in Augustus van dit jaar ‘oma Jelle’ zou worden, wist ik meteen ‘Jelle, wil jij op al die vlakken je aandacht en inzet goed kunnen blijven doseren en daarbij vooral jezelf blijven en in balans, zal het toch anders moeten. Zul je je ‘ik’ anders moeten gaan managen.’ Ik wist ook dat ik dat zelf niet kon en dus zocht ik naar een oplossing.
Voor wie mij kent, weet dat ik allesbehalve zweverig ben. Ik ben praktisch & pragmatisch. Punt. Dus ik ging op zoek en vond. Sinds een paar maanden mag ik werken met een fantastische coach die samen met mij niet alleen op zoek gaat naar de juiste balans, nee, die mij ook sterkt in het worden van ‘mijn ware ik’. Het is precies zoals Stef Bos zegt “tot je 40ste ben je bezig te worden wie je wilt zijn, en na je 40ste word je wie je echt bent”.
Op zaterdag 20 Augustus, 20 dagen na mijn 45ste verjaardag, midden in de zomervakantie, is mijn eerste kleinzoon, Loe Jean Anna Bastings, geboren. Een pareltje, een geschenk maar vooral een bundeltje van geluk, liefde en onmetelijke energie.
Lieve Loe, toen jij kwam, werd ik ik en daarvoor ben ik je nu al eeuwig dankbaar!
Oma Jelle
Slow down brother!
Het is 7.30u en ik hoor mijn zoon Jean van 12 jaar zingen vanuit zijn slaapkamer “Slow down, brother, slow down, brother, if you can’t go on”. Douwe Bob vertegenwoordigd Nederland tijdens het EuroVisonSongFestival. Enerzijds heb ik er niks mee, anderzijds is het sinds een paar jaar een moeder-zoon traditie geworden dat we tijdens de finale met blocnote, pen en tapas ons nestelen op de bank om de cijfers te geven. Corny en fout maar ohhh zo gezellig.
Maar goed, ik hoor hem zingen en denk direct, de inmiddels verstreken bekende 100 dagen van de grote carrière move, de switch van vastigheid naar flexibiliteit, ‘zelfstandig ondernemerschap’ hebben blijkbaar niet zo’n grote impact op ons als gezin als dat ik had gedacht. Het inruilen van een stabiele en veilige omgeving voor een geheel nieuw domein en zelfs een nieuwe stad gaf me eerlijkheidshalve toegegeven, toch redelijk wat slapeloze nachten. Maar nu, hem aanhorend en zingend zich aankleden om naar school te gaan, bezorgt mij een glimlach en berustend gevoel aan de start van een mooie zonnige dag. Hij zit lekker in zijn vel!
De afgelopen 100 dagen heb ik alles behalve ‘ slow down’ momenten gehad of beter gezegd, voor mezelf bezorgd. Voor wie mij kent, kent mijn handicap: ik doe niks op een normaal tempo noch met een normal energylevel. Zo ben ik ook geen toerfietser of toerskier en als ik wandel, zit de tred er lekker in. Al jaren geleden heb ik thuis het ‘rondje huis’ geïntroduceerd, waarbij ik in een razend tempo 2 verdiepingen en 2 toiletten reinig…en echt schoon!
Kortom, ik doe mijn nickname “Snelle Jelle” absoluut eer aan.
Zo is het dan ook met mijn opdrachten als ZZP’er en al helemaal voor mijn opdracht in Heerlen als programma manager van de centrumorganisatie Heerlen Mijn Stad. Om heel eerlijk te zijn hier is mijn handicap hier een voordeel . Hier is juist die ‘geschwindigkeit’, die mate van passie en energie wenselijk en nodig om vuurtjes op te stoken, bij ondernemers, bij stakeholders bij iedereen. Hun vuurtje is er wel maar met wat aanwakkering komt het vreugdevuur pas echt los. In mijn eerste blog sprak ik al met respect over het DNA van de Heerlenaar, strijdlustig, veerkrachtig maar vooral betrokken. Ik heb het mogen ervaren en ik ervaar het nu iedere dag meer en meer en het maakt mij als ‘vreemdeling’ bijzonder trots op hun en Heerlen als stad. Ze zijn er allemaal van overtuigd dat samen de schouders eronder zetten, de juiste keuzes maken en vooral dan koers houden, die aantrekkelijke binnenstad vol van reuring, sfeer en beleving nu echt binnen handbereik ligt, misschien niet meteen dit jaar maar zeker richting de toekomst.
Hoezo ‘slow down, brother’, if you can’t go on? No way, het is nu opschakelen en doorpakken. Voor Heerlen, voor de regio en natuurlijk ook een beetje voor die Snelle Jelle 🙂
Je hebt mooie projecten en je hebt het mooiste project!
Mijn mooiste en meteen meest uitdagende project is mijn gezin – hierna te noemen het projectteam- bestaande uit man, Stéphane, 45 jaar, internationaal planner en vrijwillige politieagent en zoon Jean, 12 jaar, stoere puber maar vooral gezelligheidsdier. Het projectteam vult zich extern aan met dochter Bo, 22 jaar, die samen met haar vriend Rob in Augustus deze wereldbol van een nieuw klein leven mogen gaan voorzien. (Jawel, Jelle wordt oma…#trotsblijheppiespannend)
In tegenstelling tot mijn werkprojecten loopt mijn privéleven allesbehalve efficiënt noch gestructureerd. Als werkende moeder en echtgenoot (en straks dus ook oma!) ben je continue bezig met het zoeken van balans, het managen van je tijd om alles in goede banen te leiden. Tuurlijk, eten we vaker na 19.30u dan ervoor (dankzij HelloFresh wel gezond en gevarieerd), is de ijskast vaker half leeg, dan half vol en komt het wel eens voor dat ik een verjaardag of privé afspraak vergeet (gelukkig niet van mijn eigen gezin, dat zou wel heel erg zijn) maar als de balans goed is en iedereen aan het begin van de dag lekker in zijn of haar velletje met een glimlach de deur achter zich dicht trekt, ben ik tevreden en vind ik het prima.
In huize Ummels draait het dus enkel om de juiste balans; lekker in je vel zitten, leuke dingen doen (als je dan toch eens eindelijk samen bent), gewoon onder de simpele voorwaarde: Hard werken is niet erg, maar wel in de juiste balans.
Dus mijn moto is #work hard and #enjoy life
Welcome to my #enjoy life
Grtz Jelle!
